7 januari 2010

Alexander is geboren

Het is nu weeral meer dan een maand geleden dat Alexander geboren is. Daar waar je leven compleet veranderd door de geboorte van een kind, wat met Matthieu zeker het geval was, is dat nog meer waar voor Alexander. Soms kijkt hij ons aan alsof hij zich wil verontschuldigen. Alsof hij denkt: "sorry, ik wilde het jullie niet zo lastig maken". Maar voorlopig valt het nog mee, we merken nog weinig van zijn syndroom. Al maakt hij een beetje lawaai bij het ademen en vooral bij het drinken van mama's melk. Meer dan Matthieu.
Ik vond dat hij om Matthieu leek, de eerste minuten na zijn geboorte. Myriam zag echter meteen dat zijn ogen een beetje vreemd stonden. Drie dagen lang waren we verdeeld tussen: "Zie je wel dat hij 't heeft, je kunt het duidelijk aan hem zien" en "We maken ons zorgen voor niets, je ziet niets aan hem". De bevestiging dat hij het Down-syndroom heeft kwam tegelijk als een slag en als een verlossing, want eindelijk wisten we het zeker. En onze angsten maakten heel snel plaats voor acceptatie. Want Alexander, je bent meer dan welkom. We gaan proberen je met zoveel mogelijk liefde te omringen als mogelijk. Angst blijft natuurlijk, want we weten niet wat de toekomst brengt. Maar momentel overheerst het optimisme. En trots, omdat je zo goed reageerde op de Brazelton-test. Omdat je zo goed de borst neemt, wat zeldzaam is voor baby's met trisomie. Omdat je al na een maand de hele nacht kunt doorslapen. En trots omdat je gewoon een hele lieve baby bent.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten